Op een mooie zomerse dag, in de achtertuin van Roy zijn ouders trapte ik als volgt af: "2009 het jaar dat Ralph Mackenbach het junior songfestival won met het nummer “Click Clack”, 2009 het jaar dat AZ landskampioen werd in de Nederlandse Eredivisie, 2009 het jaar dat I Gotta Feeling van the Black Eyed Peas grijs werd gedraaid op de Nederlandse Radio. En 2009 was ook het jaar dat er rondom Merle en Roy menigeen Sweet Sixteens werden gevierd. Op één van die Sweet Sixteens waren zowel Roy als Merle uitgenodigd. Het was Merle ten gehore gekomen dat Roy op dit feest zou zijn. Aangezien zij zich al engszins tot Roy aangetrokken voelde, wilde zij goed voor de dag komen. Merle had haar mooiste outfit aangetrokken en zichzelf piekfijn uitgedost. Roy was toen met andere dingen bezig zoals sigaretjes, petjes en vooral zoveel mogelijk lijken op een zanger uit een boyband. Ja mensen hier zijn nog foto’s van. Beide op het feest aangekomen keek Merle er natuurlijk naar uit om Roy te zien. Hier had ze zichzelf tenslotte voor uitgesloofd. In de praktijk pakte dit iets anders uit. Ze hebben elkaar op deze avond niet eens gesproken. Wel genoeg anderen gesproken en wat er nog meer is gebeurd laten we maar achterwege voor vandaag. Het waren toch pubers. Toch bleek dit het begin van een mooie toekomst, maar daarover later meer.” De toon was gezet en er volgde nog vele mooie verhalen. Onder toeziend oog van familie, vrienden en hun kinderen spraken zij hun geloften en het ja-woord uit. Nadat alle getuigen hun handtekening hadden, gaven ook Luna en Bowie hun toestemming met een "hand"tekening op de kinderakte. Aangezien goede vriendin Zita wel heel graag het bruidsboeket wilde vangen, heb ik haar geholpen door haar een vangnet aan te bieden. Zo hebben we niks aan het toeval overgelaten. Al met al één groot feest dat nog tot in de late uurtjes is doorgegaan. Zelf spraken zij de volgende woorden over de samenwerking met mij:
"We zijn nu één maand getrouwd en nog steeds kijken we met een grote lach op ons gezicht terug naar deze dag. De ervaring met Sven is niet goed met pen te beschrijven, het was echt een gevoelskwestie al vanaf het eerste moment dat hij contact met ons op nam via de telefoon.
Nog geen week na het aanzoek stond Sven al bij ons op de stoep en het voelde meteen goed. Die avond stond nog niet in het teken van de bruiloft, maar elkaar leren kennen en kijken of er een "klik" was. En die klik was er zeker, Sven ging om 11uur weg. We hebben gepraat over van alles en nog wat en nadat hij weg was keken Roy en ik elkaar aan en zeiden beide volmondig JA! Sven is degene die ons gaat trouwen. Het contact erna was net zo fijn als de eerste ontmoeting. Elke keer weer voelde het als een vriend die op de koffie kwam (of in Svens geval een theetje). In een raptempo leerde we elkaar kennen, elke herinnering of belangrijk moment is aan bod gekomen. De spanning zat hem vooral in wat gaat hij ervan maken, hoe gaat hij het aankleden? Al hadden we er vanaf moment één al het volste vertrouwen in.
Maanden leef je naar de grote dag toe en dan eindelijk is het zover.
De momenten en herinneringen die je samen maanden geleden hebt uitgesproken en die Sven op papier heeft gezet worden omgezet in woorden, woorden met emoties met een lach en een traan. Deze woorden worden overgedragen aan al je dierbare en we kunnen je vertellen.... Sven heeft het niet mooier en beter kunnen doen. Zijn hele verhaal was allesomvattend en meer.
De manier waarop hij onze woorden verbond met de woorden van onze families en getuige was magisch te noemen. Evenals het zonnetje dat tijdens de ceremonie begon te schijnen en we beschreven als "de sterretjes die van zich lieten horen" zorgde bij iedereen voor een brok in de keel, ook bij Sven.
Juist door Sven is de dag helemaal geworden zoals we hadden gehoopt en is het de mooiste en leukste herinnering geworden die we ons maar kunnen wensen en daar zijn we Sven enorm dankbaar voor.
Veel liefs van Merle & Roy"
